Wzrost roli programów ekoznakowania ma charakter globalny. Od 2012 roku liczba tych systemów na całym świecie wyniosła 544 [OECD, 2016], choć równocześnie brakowało powszechnie dostępnych narzędzi edukacji formalnej oraz wykwalifikowanej kadry nauczycielskiej. Brak przedmiotów uniwersyteckich obejmujących wyłącznie oraz w sposób kompleksowy systemy etykiet i deklaracji środowiskowych stanowi problem wielu regionów i środowisk akademickich krajów Grupy Wyszehradzkiej, w tym takich miast jak: Rzeszów, Koszyce, Czeskie Budziejowice i Győr. Sytuacja ta powinna ulec zmianie, gdyż warunkuje ona możliwość wykorzystania szans, jakie stwarza pakiet Unii Europejskiej poświęcony Gospodarce o Obiegu Zamkniętym (GOZ), będący częścią polityki transformacji w kierunku nowego systemu gospodarczego. Jednym z narzędzi takiej transformacji są systemy etykiet i deklaracji środowiskowych, traktowane jako element strategii, dotyczących innowacji wspierających biznes. Powszechna dostępność nowych narzędzi edukacyjnych oraz zwiększenie liczby odpowiednio wykwalifikowanych nauczycieli w zakresie ekoznakowania spowoduje wzrost świadomości konsumentów, którzy z jednej strony tworzą popyt na towary znakowane etykietami środowiskowymi, a z drugiej strony są głównym czynnikiem upowszechniania etykiet i deklaracji środowiskowych w UE. Wyniki projektu przełożą się na wzrost efektywności przedsiębiorstw i administracji publicznej w krajach Grupy Wyszehradzkiej podczas ubiegania się o fundusze UE. Udział partnera z Serbii powinien poprawić upowszechnienie wiedzy wśród mieszkańców (konsumentów, studentów i przedsiębiorstw, zwłaszcza przedsiębiorstw typu start-up) na temat trendów rynkowych występujących w obrębie UE, zgodności serbskich standardów z normami UE i wreszcie konkurencyjności serbskich przedsiębiorstw na rynkach UE.
Projekt ma na celu rozwiązanie następujących problemów:
a) brak programu zajęć na temat etykiet i deklaracji środowiskowych wśród organizacji partnerskich,
b) brak narzędzi edukacyjnych dotyczących etykiet i deklaracji środowiskowych, dostępnych w języku angielskim i językach narodowych uczestników projektu,
c) brak wykwalifikowanej kadry nauczycielskiej w zakresie realizacji zajęć, prowadzenia wykładów na temat systemów ekoznakowania,
d) brak skonsolidowanych, publicznie dostępnych materiałów e-learningowych na temat systemów ekoznakowania,
e) brak naukowo zweryfikowanej wiedzy odnośnie charakteru pojedynczych regionów z krajów Grupy Wyszehradzkiej w zakresie np .: regionalnych determinant zainteresowania programami ekoznakowania, doświadczeń i dobrych praktyk organizacji posiadających programy ekoznakowania,
f) brak wiedzy wśród mieszkańców Serbii na temat czynników, barier makroekonomicznych i potrzeb rynkowych, które determinują sukces przedsiębiorstw w skali regionalnej poszczególnych krajów UE.
